- Fantastische apotheose in de eindzaal, twee luisterrijk verscheiden laatste werken, Mondriaan’s Victory Boogie Woogie naast Rothko’s schrale rood. Twee werelden, twee eindes, twee openingen.
Dagelijks dweilt een speciaal ingevlogen Rothko-team de geplengde tranen. Verbluffend, verbijsterend, overweldigend. Alle cliches ten spijt, dit is het beste wat de beeldende kunst te bieden heeft. Fenomenaal, een once in a lifetime must see expositie. Je zou van alle hosanna recalcitrant wensen te worden, maar dat is te gratuit bij deze natuurlijke eigenheid.
Werkelijk elk schilderij is goed. De detaillering, de vrijheid, de imperfecte perfectie.
Zo te kunnen en durven schilderen.
De niet te achterhalen gelaagdheid.
Om maar eens te herhalen wat iedereen herhaalt: je moet het zien. Reproductie schiet tekort.
Voor mij nieuw waren de schilderijen uit de begintijd. Los van de obligate koddige experimenten met poppetjes, die zijn zo oninteressant als Mondriaan’s droomschilderijen en bomenklieder, vergeleken met het echte werk.
Maar de grote sprong voorwaarts is in al deze werken zichtbaar.
Echt plat.
En hoe kleurrijk ook, immer ontsnappend aan de stropdasdecoratie danwel het Laura Ashley-effect.
Zo te kunnen en durven schetsen.
Na een infarct noodgedwongen op kleine voet verder.
Het laatste schilderij voor zijn zelfgekozen dood. Unvollendet of helemaal af?
Gaat dat zien, mis dit niet.
Nog een maandje of wat en ik ging om half elf – alleszins rustig genoeg de drukte bezien om alles een paar maal te bekijken.
Laat u niet gek maken. Wie door een bos wandelt, bekijkt ook niet elke boom. Zie en herzie.
JB, ik vind je altijd zò to the point en dit keer ook weer, ééénig!. En wat een originele tekst, niets aan toe te voegen. Bijna nog ietsje beter dan de tekst van Annie Cohen Solal in haar fabuleuze biografie over Rothko.
En is zeker nog een omroepvereniging die nog iemand zoekt om in de toekomst voor je leeftijdgenoten dit soort prachtige kunst uit te leggen, zou ik heel erg leuk vinden, ook hierin zal je beter zijn dan Jasper Krabbé ooit was!
Pas wel een beetje op je gezondheid want ik maakte uit je bijschriften op dat je bij dat kleine schilderij in oranje, oker (OKER, DAT OKER!) en rood een infarct kreeg.
Godverdomme Jeroen, ‘t is dat ik met een grieplijf in mijn bed antwoorden lig te verzinnen op jullie heerlijke kunstquiz, waar ook weer van die originele prijzen te verdienen zijn, zoals een ontmoeting met Anne Ruig (Heerlijk), een Boijmans USB stick (BOYMANS USB STICK!!!) of een meet and greet bij Van Caldenborgh (meet AND greet!!!), anders was ik vanmiddag nog in de pre-cum rij van het Gemeentemuseum gaan staan. Ik wens jou en Niels veel veel wijsheid toe dit jaar, met nog meer heerlijk trendbeheer.
> na een infacrt noodgedwongen
Precies!
In rolstoel naar buiten. Ook zo genoten? Ow nee griep hield u bedlegerig.
Ik heb het GEM met die van gogh prijs bij de buren nog in mijn camera zitten.