Niemand weet precies wat een gouverneur uitspookt, wie hij is en wat zijn taak is. Wat we sinds kort wel weten is dat de gouverneur van Oost-Vlaanderen een kunstliefhebber is. Zo nodigde de gouverneur in samenspraak met het St. Lucas en het KASK zes net afgestudeerde kunstenaars uit, om een expositie te maken in zijn woning in het centrum van Gent.
Geen curator, geen makkelijke ruimte, en wellicht nog veel meer beperkingen die er allemaal niet toe doen want het resultaat is meer dan geslaagd.
De inkomhal, piekfijn in orde; bloemetje tegen de muur, luster aan het plafond en een werk(je) van Sven Dehens.
Pure company (bonus). Een teefje dat lui op een bank zit en ongeïnteresseerd om zich heen kijkt. Een eerste kennismaking met het vreemde, doch mooie hondje dat de protagonist is in Dehens hoofdwerk dat elders in het pand getoond wordt
Dan het kamertje links in de gang, een klein kamertje met een klein consolekastje en drie werkjes van Nina de Vroome.
Collageachtige werkjes die doen denken aan 17e-eeuwse kijkdozen of prentjes uit een magisch lantaarn. Een element dat mooi aansluit bij werk van haar dat verder in het huis te zien is.
Elke kamer roept de vraag op wat was hier al en wat is er nieuw? Hebben de kunstenaars met meubels lopen slepen, of het geheel gelaten zoals het was en hun werken ertussen geplaatst? Je neigt te geloven dat het eerste het geval is, dat zes kunstenaars geheel hun gang zijn gegaan en een nieuwe schikking gemaakt hebben, waar hun werk deel van is.
Vooral het duo Buren (Oshin Albrecht & Melissa Mabesoone) heeft duidelijk voor de eerste optie gekozen, een schikking van het bestaande werk gemaakt waar ze hun werken tussen plaatsen. Het werk met de voornamelijk blauwe vazen heet toepasselijk ‘The vase-like table setting’. Je krijgt het vermoeden dat ze hebben rondgelopen, gecategoriseerd hebben waarna ze alles opnieuw een plaats gegeven hebben. Deze opstelling was vervolg het uitgangspunt voor de mierzoete performance die ze opvoerden tijdens de opening en wellicht later ook nog eens ten tonele brengen.
Zang, playback, kleurrijke kostuums, zwaaiende handjes, al met al een beleving en een knipoog naar kunst die zichzelf al te serieus meent te nemen. Het huis wordt zo letterlijk hun huis, het decor voor hun performance, maar ook andersom, wordt hun decor een deel van het huis. De grens tussen interieur, kunstwerk, gouverneur, buren, vervaagt geheel. Soms zie je een element waar je overtuigd van bent dat het daar door Buren is geplaatst, een andere keer sta je vertwijfeld te kijken naar een gouden wandlamp met kettinkjes.
Buren brengen met hun subtiele veranderingen spanning in het huis, ze betoveren de woning tot een groot theaterpodium waar alles kan. Een betovering waar ook de andere kunstenaars een plaats in weten te vinden.
Benjamin Verhoeven, die nu zijn tweede jaar op het HISK doet en het medium film eindeloos weet te kantelen, draaien, vervormen en in dit geval spiegelen.
De classicistische woning bestaat uit drie rechthoekige kamers naast elkaar waar, wanneer de deuren open staan, aan elke kopse kant een spiegel geplaatst is om de ruimte te vergroten. Verhoeven plaatst abstracte zwarte vlakken voor deze spiegels, die aan de spiegelkant een scherm hebben waarop getoond wordt wat ander de spiegel zou tonen. Het scherm spiegelt zo de spiegel en de spiegel wordt scherm, een haast surrealistische ervaring die (letterlijke) een mooie reflectie is op film, video en kunst.
Doorkijk naar de andere ‘spiegel’.
Zeer sterk is het tweede werk van Nina de Vroome. Een ingelijste (onder)tekening, of studie, een (schijnbaar) onvoltooid werk, dat tot leven komt door de animatie van De Vroome. Paarden die rondjesdraaien en dansende vrouw, moeilijk te onderscheiden vormen en kleuren die het doek tot leven brengen.
Schets en animatie lopen geruisloos in elkaar over, wat een magische werking heeft. Mocht de gouverneur nog een budget over hebben dan zou hij dit werk toch moeten aankopen; het werk van De Vroome is waardeloos zonder deze tekening en deze tekening zal ook nooit meer hetzelfde zijn zonder het werk van De Vroome. Een prachtig huwelijk tussen een oude bok en een groen blaadje.
De laatste voorkamer. Met in het midden het werk van Verhoeven boven de ‘decorstukken’ van Buren: het rode tapijt met de dominostenen, en wellicht ook de zetels?
Uiteraard, zie het rode cocktailglas en de Chinese krant. Met in de achtergrond een fraai bloemstilleven van Jean Brusselmans, maar dit geheel terzijde.
In dezelfde kamer een paar foto’s van Melissa Annie B.
De sterke film van Sven Dehens. Een hond, een spel met taal, vorm. Intrigerend, poëtisch en soms een tikkeltje onverstaanbaar. Een geheel dat aansluit bij de mythe die Buren en Melissa Annie B eerder begonnen waren.
In de binnentuin naast een kat en een stel vissen, nog een drietal foto’s van Melissa Annie B.
Foto’s die spreken over vervlogen tijden, zwoele zomers, avontuur en verlangen.
Met name de levensgrote foto die in het trapgat hangt. Een vreemde lijn, een figuur, als je langer kijkt meer figuren en net niet scherp genoeg om het allemaal te zien, te snappen. Een mooi beeld dat nadrukkelijk om de blik van de toeschouwer vraagt.
Dat de foto matig is qua scherpte wekt in eerste instantie een irritatie op, maar is tegelijkertijd de kracht van het beeld. Je ontrafelt duidelijk vormen en figuren, maar details ontbreken, je wilt zien wie er precies in de schaduw zit en wat ze doen. Melissa Annie B zal je niet het gehele verhaal vertellen, waardoor je nog maar eens over de foto tuurt in een poging te begrijpen hoe het zit.
Op de eerste verdieping dan toch iets dat aanleunt bij schilderkunst. En wat voor iets! Eva Vermeiren met Weerklank. Goddank, zijn er geen schilderijtjes tegen de muur gehangen, maar heeft ze met beschilderde plastic zeilen een ruimtevullende compositie gemaakt.
De grove doeken die merkwaardig goed in het classicistisch interieur passen.
Onderweg naar buiten nog een werkje van Buren gespot.
Een zeer mooie expo in een bijzonder mooie woning. Zouden er niet meer pareltjes van (stads)paleizen zijn die nog onontgonnen zijn en waar we enkele jonge kunstenaars hun krachten op kunnen laten botvieren? Laat er dan ook geen curator zijn, maar laat de kunstenaars het zelf maar uitvechten met de keukenmeid en de poetsvrouw, Gent toont dat het werkt!
De expositie is nog tot 15 maart te bezoeken. www.governorsmansion.be
Het huis is donderdag geopend van 19:00-21:00
Vrijdag van 14:00-18:00
Zaterdag en zondag van 10:00-18:00
Leave a Reply