- Onder ons gezegd en gezwegen, dit is mijn favoriete Polke of all time, als ik er dan toch een zou moeten kiezen. Ik krijg er elke keer rillingen van. Superminimaal voor zijn doen – gele vlakken op deken. Geweldig en brilliant in zijn eenvoud. Alleen hiervoor al reist u naar Keulen.
Wat is dat goed. Geweldig overzicht van misschien wel de grootste schilder/kunstenaar van na de oorlog. Eerder te zien bij Moma en Tate, nu op steenworp afstand in Keulen. Gaat Dat Zien!
Dwars, divers, compleet. Once in a lifetime experience.
museum-ludwig.de/en/exhibitions/sigmar-polke.html
Helemaal neutraal in mijn schomeloos enthousiasme ben ik niet: ik ben door Polke gaan schilderen en ik ben door Polke gestopt met schilderen. First love never dies en zo. Maar ook meer van afstand bekeken – het is een feest om al die beeldbepalende werken te herzien.
- Hèt werk van de eenentwintigste eeuw: Höhere Wesen befahlen: rechte obere Ecke schwarz malen! in gezelschap van moderne Kunst, contructivisme en nog een aantal hoogtepunten (Polke als lachende astronaut).
De waanzinnige kwaliteit van beeldbepaling, toeval en anarchie met schijnbaar vaste hand gestuurd. Raak en direct, intuitief en en tegelijkertijd niet mis afstandelijk. Het toonvoorbeeld van de westerse kunstenaar. Altijd relativerend, ubersmart, grappig, complex en nooit te vatten.
- Met aardappels…
En waar Kiefer tot megalomane kitsch is vervallen, Immendorf slechts grote cartoons liet penselen, Richter stug doorgaat op eens ingeslagen weg, Lüpertz, ach wat Lüpertz, die grote duitse helm, zijn er drie die met de tijd groter worden: Baselitz, Kippenberger en Polke. Die drie, maar het meest van deze is toch wel Polke. Goochelaar zonder slechte grappen.
- …opgeprikt papier…
- …linealen, tape.
- Doorkijk naar het magistrale Goldklumpen: goudpigment en arsenicumhoudend Schweinfürter groen
Op mijn vijftiende zag ik in Fuch’s Van Abbe een dubbel van Sigmar Polke en Erich Frischl. Wellicht was het een andere dubbel. Maar Polke was een mokerslag.
Ik herinner me voor die tijd reusachtige doeken, verf op roze tapijt. Figuratie en abstractie. Diezelfde week schilderde ik gele strepen op een vuilniszak en twee jaar later zat ik op de kunstacademie van ‘s Hertogenbosch.
“Je neemt het hem nog kwalijk zeker” zei iemand van het persgezelschap waarmee ik de tentoonstelling bezocht.
- Uit een zaal met een x-tal reusachtige fenomenale wachttorens.
- Op van alles en nog wat geschilderd, gespoten, gegoten, gelijmd. Let op de fabelhafte detaileringen, de wonderschone materiële alchemie, reagerende verf.
- Nog zo’n endbild: Die Dingen sehen wie sie sind. Koude rillingen.
Een tiental jaren later zag ik op de tentoonstelling Bilderstreit in Keulen voor het eerst Polke’s grote transparante doeken.
Folie op spanraam, beschilderd aan alle kanten. Ik was daar zelf mee bezig en ben direct gestopt.
Sprakeloos…
….wonderschoon…
Het overzicht in Keulen is netjes chronologisch. Polke’s oeuvre is zo groot dat anders gerangschikt het helemaal alle kanten op zou spatten.
Relatief veel aandacht voor zijn films – meer dan zes uur film is te zien. (Geen impressie op foto.)
One trick wonders vinden een herhaalbare truuk uit en venten die eindeloos uit als signature dish – zombie formalism, angst voor verandering. Bij Polke zie je een voortdurend experiment. Bijna elk afzonderlijke fase zouden mindere goden uitmelken, waar hij verder kwast.
Bij de 250 werken die er te zien zijn had ik een beetje wat ik bij Dumas in het Stedelijk ook had – het is allemaal zo goed, je ziet door de bomen het bos niet meer.
Bovenstaande selectie uit heel veel doet tekort – een greep van 10 uit 250 als indruk.
gaat dat zien, nog tot 5 juli:
museum-ludwig.de/en/exhibitions/sigmar-polke.html
Morgen deel II: Annäherung an Venedig – Filme und Trabanten der Biennale 1986 in Museum Abteiberg Mönchengladbach.
Mooi! Dank! Zou het donders graag willen zien.
Overigens: gooCHelaar.
Mooi! In London was het anders zo te zien èn de fotografiepolitie was overactief helaas.
Ja Kees om een of andere ondoorgrondelijke reden (bruikleen van bv de paarse wachttoren met kleedje, niet op foto, en de wand met naakte smut, ook niet op foto is daar mede debet aan) is fotograferen knetterstreng verboden, waar dit toch echt roept om rondzing. Ik denk dat ik wel tien keer aan de taas ben getrokkken, waarop de curator steevast ingreep met de heer is van de persch.