Sinds vorige week loopt bij Tatjana Pieters de expo ‘What’s the Meaning of A Goldfish’ een speelse titel, met een even speelse invulling; degelijke schilders naast jonge tekenaars en uitgepuurd conceptueel schilderwerk (zoals dat van Philippe van Snick) naast werk van meer naïef, jong tekentalent (met name Marie Jacotey) en alle uitersten daar tussen – botgesteld: de andere van de deelnemende kunstenaars.
- De ‘poster’ van de expo, een tekening van Marie Jacotey waar ze alle kunstwerken samenbrengt
De uiteenlopendheid van kunstenaars wordt totaal genegeerd in de presentatie; het middelpunt van elk werk hangt ongeveer op dezelfde hoogte en ook de afstand tussen de werken is gelijkaardig. Singuliere betekenissen worden daarmee uitgevlakt, terwijl er tegelijkertijd ruimte gecreëerd wordt voor ‘besmetting’ in de goede zin van het woord.
De tekeningen van Marie Jacotey worden met een ander oog bekeken, niet als een louter naïeve krabbel, maar als een gelaagd werk. Een oefening die loont, vooral wanneer een kritischere blik leert dat Jacotey niet uitsluitend op papier tekent, maar evengoed gips gebuikt als ondergrond, zodat de mediumspecificiteit van de tekening doorbroken wordt.
- Marie Jacotey een tekening op gips.
Tegelijkertijd worden de werken van Philippe van Snick minder streng naast de speelse schilderijen van de Brit Clive Hodgson. Het gemeenschappelijke, het plezier in de schilderkunst, neemt de overhand bij dergelijke ontmoetingen. Hodgson die er niet vies van is om met zijn handen te ‘kladden’ en overal speels, pontificaal zijn naam op het schilderij zet.
Een interessante samenkomst met de strakke monochromen van Van Snick, die eveneens als een signatuur het monochroom doorbreekt met een ‘abstracte krabbel’ op het midden van het werk. Vervolgens laten de randen van het werk zien dat dit monochroom niet trefzeker in één keer er op gezet is, maar het resultaat is van verschillende lagen en verschillende kleuren verf boven elkaar.
Van Dieter Ravyts worden enkele inmiddels ‘beroemde’ affiches getoond. Hoewel reeds gekend, blijft het werk fascineren. Treffend zijn echter vooral de tegenovergestelde gebaren die Ravyts maakt op de expo. Geen gigantisch affiche waarmee hij zijn eigen expo aankondigt, maar minuscule drip painting waar de druppels met uiterste precisie zijn samengebracht.
Hoewel de precisie kan refereren naar een geautomatiseerde (kunstenaars)praktijk, geven de mengingen verf in de bolletjes blijk van expressie en ambacht. Een dualiteit die het gebaar van de affiches echoën.
Zoals gezegd verrast de opstelling, met enkel de doorgedreven formaliteit, maar eveneens de keuze om uitsluitend twee-dimensionaal werk te tonen.
Het afgelopen jaar werd er bij Tatjana Pieters juist gekozen voor opstellingen waarin alle mediums belicht werden en waar het vooral het ‘installatie effect’ was waarmee ze zich onderscheidde.
Nu dus uitsluitend schilderijen en tekeningen, op één uitzondering na. Het werk van Audrey Cottin, dat vanuit haar uitzonderingspositie wellicht het scherpst benadert waar de expositie uiteindelijk over gaat: over kijken, verbanden leggen en dit vervolgens als startpunt nemen voor een nieuwe (kijk)ervaring.
Cottin die een stoel en een tafel toont met een gele brief er op. Een brief die iemand haar geschreven had in een voor Cottin onbekende taal, naar aanleiding van een expositie. Cottin heeft het gissen naar de betekenis en kan de brief enkel om zijn formele kwaliteiten en zijn mystiek appreciëren.
Vervolgens wordt de brief het object, waarna de bezoeker zijn gedachten de vrije loop mag laten gaan. Cottin die voornamelijk als performance kunstenaar actief is, fixeert in dit werk de performance; enerzijds de performance van de onbekende bezoeker die haar een brief schreef in een onbekende taal, vervolgens de bezoeker die ze uitnodigt om plaats te nemen aan de tafel om zich te verbazen over deze brief.
- vlnr: Derek sullivan, Marie Jacotey, Clive Hodgson
- Clive Hodgson
- Philippe van Snick
- Links Derek Sullivan, rechts Clive Hodgson, centraal Philippe van Snick?
- Dieter Ravyts
- Derek sullivan, Marie Jacotey, Clive Hodgson
- Tatjana Pieters die de ‘drip’ van Dieter Ravyts op de gevoelige plaat vastlegt. Links een werk van Clive Hodgson, rechts Philippe van Snick
What’s the Meaning of A Goldfish valt nog tot 17 januari te bezoeken bij Tatjana Pieters in Gent.
Het werk van Dieter Ravyts heb ik huizenhoog zitten; de posters althans: hoe of die drippaintings zijn, het zal me benieuwen… Maar volgens mij een fijne show GB, vol schriftuur, al lijkt dat tafeltje van Audrey Cottin plat, voorspelbaar en misschien wel overbodig in het geheel.