Spoorslags naar Gent allemaal, naar These Things Take Time, waar Wim de Pauw, meester van de bejubelde smotsige detaillering in bescheiden maar doeltreffend theatraal gebaar een fabelachtige weekendtentoonstelling heeft.
Het zijn schilderijen als objecten, het is installatieve schilderkunst met een verrukkelijke reflexieve bite, waarbij onzinnigheid en ondoorgrondelijkheid een wals danst met al te autoreflexieve eigenpijperij. Een genot om vooral de voortdurende schilderkunstige detaillering in ogenschouw te mogen nemen. Het zijn stuk voor stuk unieke objecten met elk een geheel eigen humeur, sprankelende zeggingskracht, onvermoede zelfstandigheid. To be or not to be, that’s the question.
Het is verf op doek, verf op spanraam, dat spreekt voor zich, verf op kledij. Versneden en gesmeedt. Geniet en gelikt. Sporen van kapotte stukjes.
Deze prachtige Picasso komt uit het kledingrek van de grijpstuivermarkt. Met twee sokkels, tl-belichting van onderaf en monumentaal pseudo minimalistische achtergrond een haast sacraal banaal felkeurig denkmal: Le MOnuMENT supreme / The lure for exotic liberalism
Tekst, woord als beeld, spant samen met dichterlijke titels. Grijpt je bij de lurven.
Mooiste werk – maar dat is misschien ook smaak – dit Je (cherc)hais quelque chose a peindre.
En waar ik het graag verlekkerd over ranzige details heb:
Maar ook Why wanting expensive things makes us so much happier then buying them mag er zijn.
Expliciet tweezijdig, dwars gehangen.
Monumentaal hoofdwerk is het hangende We march backwards, moving sideways, into the future, naamgever van de tentoonstelling. Een drietal oudere werken gevat in en tot een nieuw werk.
Dankbare abstractie, tastbaar en gevat, ontspannen serieuze schilderkunstige objecten: must see! Opnieuw een glanzende gloedvolle prachttentoonstelling in het onvolprezen These Things Take Time.
De koelkastbar, smaakvol verstopt.
Alleen dit weekend, nu gaan.
En vraag gerust om Gin Tonic. Wim de Pauw schenkt u uit.
Leave a Reply