Een verzamelaarsbal vol eigentijdse hightlights, van die dure. Een dance macabre en tegelijk fantastische samenzang van vreemde vogels anders gepresenteerd, als een omgevallen beursstand, kunsttheater danwel decor, georchestreerd door Pim Voorneman.
Het is puik, precies, charmant en vooral ook uitnodigend. Ik krijg altijd energie van een bezoek aan Parts Project.
En -mind you!- laatste week alweer. Door allerlei beslommeringen nagenoeg op de valreep deze oproep om zeker te gaan kijken. (Foto’s bij gelegenheid van Cees van den Burg, de mijne zitten nog vast in een onbereikbare computer.)
Omdat kijkjes achter de schermen – werken in een tentoonstelling in opbouw, in stockruimtes en opslag – vaak net zo prikkelen als alles eenmaal keurig aan de wand tentoon gesteld is de gedachte aan een unvolendete tentoonstelling, werken uit de doos, ontdaan van bubbelplastiek, zelfs dat niet, achterkanten galore, terloops, slordig, zomaar, bijna logisch.
Natuurlijk werkt dat nooit zo, zomaar werk neerzetten, wordt dat zomaar altijd heel nauwkeurig; kan het zomaar, of moet het terloopser. Toeval als zodanig orchestreren.
Ton Schuttelaar (atelier als supermedium) opperde mij ooit een tentoonstelling met alle werken bruut op de grond gelegd. (Of het was iets dat hij in Berlijn had gezien.)
Zoiets – maar dan anders – had ik ook wel eens willen maken en is hier ook gebeurd. Pim Voorneman heeft voor Show Me Your Vital Parts de ruimte herschikt en geschudt. Buro nu voor – als in een stockruimte, achter de coulissen – en dan na de scheiding tapijt, plint, Artschwager behang.
Dit grote gebaar maakt de dienst uit.
Daarnaast hangt er een dertiental werken uit Nederlandse privé collectie. Slim en keurig geplaatst, soms zo uit de doos, niet eens gehangen.
Een feest om doorheen te dwalen.
Beurslieveling Walead Beshty. Knetterduur koperen bestikkerd doosje. Je moet het maar in je show durven hebben.
Akelig – het gaat zoals te vaak bij hedendaags werk niet om waarde maar om geld, de hysterie van de status quo. En dat leidt soms zo af: ‘t is een best aardig pakketje, door FedEx thuis bezorgd.
Doorkijk naar achteren. Waar Tal R waakt over de put van Marlie Mul.
Een put waarvan een tweede exemplaar voor bij de ingang ligt, ingepakt en wel.
Rashid Johnson’s Stay Black And Die ligt onstpannen op de grond, Mohamed Bourouissa is uitgepakt en neergezet.
Achterin een fantasierijk hoekje Walter Swennen
En interactieve kunst-tv van Jonas Lund; schijnt te reageren op de blik van de beschouwer.
Nora Schultz hangt wat ontevreden tegen de boekenkast. (En wat voor boekenkast – check de titels als je er bent.)
De pikkeltjes zijn van David Shrigley.
In de sideroom een werk van Pim Voorneman.
Ik mis mijn foto(‘s) van Stefan Prina, topwerk.
Nog tot 6-11, gaat dat zien.
Leave a Reply