Naar het Museum Folkwang in het Duitse Essen ben je met de auto vanuit Amsterdam zo’n 2 uur en een kwartier onderweg. Ik ben er nu drie keer geweest en het is een prachtig museum met een heel mooie collectie en een prettig gebouw. Op een dag 5 uur in de auto zitten is veel, maar wanneer het te combineren valt met een andere tentoonstelling of museum is een bezoek zeer aan te bevelen.
(een bericht van Frans van Tartwijk)
Tot 16 Januari 2017 is de huidige tentoonstelling Dancing with myself te zien. Het is een keuze uit de collectie van de verzamelaar Francois Pinault, die ook in Venetië twee musea bezit om zijn collectie te laten zien. Die dus.
In de tentoonstelling draait het om kunstenaars die zichzelf tot hoofdpersoon van hun werk maken of hun lichaam als materiaal gebruiken en zo reflecteren op hun identiteit. De tentoonstelling pretendeert een lijn te laten zien die vanaf de jaren zeventig doorloopt tot nu, maar de gevestigde namen overheersen wel een beetje. Het is een degelijke tentoonstelling met soms mooi werk van the usual suspects als Cindy Sherman, Gilbert & George of Bruce Nauman en gelukkig ook een enkele minder bekende verrassingen als Paulo Nazareth.
Félix González-Torres had AIDS en heeft veel werk over zijn ziekte en het eindige bestaan gemaakt, maar zijn werk is altijd subtiel en onnadrukkelijk. De kralen in dit kralengordijn zijn een verwijzing naar zijn rode en witte bloedlichaampjes. Subtiel, maar mooi in de tentoonstelling.
Een heel mooi werk van Alighiero Boetti. De kunstenaar die zijn kokende hoofd nat houdt.
Een vroeg filmpje van Cindy Sherman dat ik nog nooit gezien had. Cindy is een aankleedpoppetje dat verschillende poppenkleertjes aan krijgt.
Paulo Nazareth ging te voet door Noord en Zuid-Amerika. De motor-cycle diaries, zonder motor. Onderweg gaat hij met mensen die hij tegenkomt op de foto. Prachtig werk. Op het bordje staat: boodschappen doen in de Verenigde Staten.
De gehavende voeten van Paolo, na vele kilometers door Amerika.
Nooit subtiel, maar altijd effectief. Adel Abdessemed Talk is cheap. Een ritmisch gemonteerd filmpje van een schoen die een microfoon in elkaar stampt.
Een van de mooiste werken van Maurizio Cattelan, Us.
Martin Kippenberger, altijd leuk. Lieber Maler, male mir. Kippenberger liet snapshots van zichzelf naschilderen door de posterschilder mr. Werner.
Een overgeschilderde en vervolgens weer fotografisch opgeblazen foto van Urs Fischer.
Het museum Folkwang is heel een heel aangenaam modernistisch gebouw om in rond te struinen…. naast de collectie zijn er meerdere tentoonstellingen te zien. Ook de genomineerden van de Nam June Paik Award voor mediakunst zijn te zien. Tot 8 Januari 2017.
Toen wij er waren was het de laatste dag van een kleine tentoonstelling van de Düsseldorfse grootheid Katharina Fritsch. De bekende, wat weirde, sculpturen werden hier gecombineerd met ingekleurde nostalgische foto’s.
Ook te zien en deel van de collectie: een van de weinige bewaard gebleven installaties van Paul Thek.
Paul Theks werk houdt het midden tussen een huisje in het sprookjesbos en een junkenhol.
In de collectie met name veel schilderkunst. Caspar David Friedrich, Munch, Hodler, Beckmann, Dix, Mondriaan, Matisse, Cezanne, van Gogh, Gauguin, en vele andere wat minder bekende maar niet mindere kunstenaars. De kwaliteit van de werken is hoog: men heeft niet zomaar een Matisse, maar een hele mooie.
Museum-folkwang.de/de/aktuelles/ausstellungen/aktuell/dancing-with-myself.html
Leave a Reply