- De werken in de tentoonstelling zijn relatief dicht op elkaar gehangen.
De Duitse verzamelaar Thomas Olbricht heeft aan de Berlijnse Auguststrasse zijn eigen privémuseum. Het ligt pal naast KunstWerke – dat je de Berlijnse tegenhanger van De Appel zou kunnen noemen- maar de tentoonstellingen in Me Collectors Room zijn anders van karakter als die in KunstWerke. Olbricht lijkt vaak een voorkeur te hebben voor het groteske en macabere: op de eerste verdieping is permanent een soort Wunderkammer te zien en afgelopen jaar toonde hij Cindy Sherman. In de huidige tentoonstelling laat Olbricht zich van een abstracte kant zien. Blijkbaar bezit hij ook eindeloos veel abstracte werken… Een museale tentoonstelling is het echter niet geworden en dat is heel verfrissend.
T/m 2 april a.s.
me-berlin.com/ab-september-2016-my-abstract-world
(een bericht van Frans van Tartwijk)
Verspreid door de tentoonstelling zijn er drie zithoeken, met tapijtjes op de vloer, compleet met leeslampjes en kunstboeken en catalogi. Alsof we bij Olbricht thuis een boekje lezen. Aan de muur hangt er een abstract werkje van de Amerikaanse shooting star Sterling Ruby.
Deze twee werken van Jo Baer uit 1964/65 zijn strenger dan de meeste werken in de tentoonstelling.
De Poolse schilder Marcin Maciejowski schilderde een vriendelijk klein schilderij in grijstinten van de beroemde Malewich-tentoonstelling uit 1915.
Een van de zithoeken is van pallets gemaakt. Op de vloer Perzische tapijtjes van de rommelmarkt(?). Op de achtergrond een gigantische Katharina Grosse.
Take away. Wie wil mag grasduinen door een enorme stapel catalogi en uitnodigingen.
Een stapel niet meegnomen catalogi op de vloer.
Gemütlich… achter in het midden een mooi schilderij van Fredrico Herrero.
Een van de weinige sculpturen in de expositie: een weird werk van Thomas Scheibitz, met op de achtergrond een schilderij, ook van hem.
Een Sarah Morris uit 2004.
David Ostrowski, een gewaagd minimaal werk.
Wolfgang Tillmans. Een inktjetprint.
Een prachtige Peter Halley uit 2002.
Ergens in een stil hoekje hangt als een verwarrende, want niet-abstracte, voetnoot dit John Currin-achtige schilderij van David Nicholson: ergens tussen pin-up, fotorealisme en barok.
Olaf Holzapfel
Het laatste werk van deze post: een werk van Martina Steckholzer. In de tentoonstelling hangen nog 44 andere werken.
T/m 2 april a.s.
Leave a Reply